Forum dyskusyjne

Z uzyskanych informacji, taki bzieralnik posiadają oldenburskie S 3 w przeciwnieństwie do KPEV S3, na podstawie tej różnicy DRG stworzyły dla oldenburskich S3 serie 13^18, zaś dla KPEV S3 serie 13^0.

Podejrzewam nieporozumienie. Rozglądając sie przy pomocy wyszukiwarki widzę urządzenie rozruchowe Ranafiera i osuszacz pary jego systemu (osuszacz np. w G4.2 Wielkoksiążecych Kolei Oldenburskich), natomiast takiego stwora jak zbieralnik apry Rabanafeiera nie widzę.
Jutro zajrzę do Dampflok Archiv 1, skoro te maszyny weszły na stan DRG, to opis będzie.

Już otworzyłem Dampflok Archiv 1 (wydanie 5. z 1987 r.) i uprzejmie donoszę, że podseria 13*18 DRG obejmowała dwie grupy sprzężonych pośpiechów pochodzenia oldenburskiego: Nry DRG od od 13 1801 do 13 1806 to są dawne oldenburskie S3, produkcja 1903 r. (prędkość dopuszczalna 95 km/h - w odróżnieniu od pruskich S3, które miały 100) podczas gdy nry DRG 13 1851 do 13 1856 to ex oldenburskie S5*2 (nieco cięższe, średnica cylindra niskiego ciśnienia 700 zamiast 680 mm, większy kocioł - 247 płomieniówek 465*2,5 mm dł. 7600 mm zamiast 231 szt. 44*2,5 dł. 7400 mm).
Ale wróćmy do zapytania, czyli do różnic między pruskim a oldenburskim S3. W tabeli danych technicznych widzę:
-V max: pruski 100 km/h, old. 95 km/h
-ruszt: pr. 2,32 m. kw., old. 2,27.
Płomieniówki: pruski 217 szt. śr. 46*2,5 mm, old. 231 szt. śr. 44*2,5 mm.
Przestrzeń parowa kotła: pr. 1,96 m sześc., old. 1,98.
Powierzchnia ogrzewalna: Pruski 117,7 m2 (w tym 8,90 skrzynia ogniowa i 108,80 pómieniówki, odpowiednio oldenburski 119,35 (8,98 i 110,37).
Długość rur u obu 3900 mm (liczona jako odległość między ścianami sitowymi).
Lok z tendrem na kolejach oldenburskich był o 100 mm krótszy, co wynikało z użycia w Oldenburgu tamtejszego tendra 2`2` T20 (zapas węgla 5 ton), gdy na KPEV był tender pruski 2`2` T21,5 (6,5 tony węgla).
Obie serie były to 2`B n2v, o średnicach cylindrów 460/680 mm, skoku tłoka 600 mm, średnica kół: wiązane 1980 mm, toczne 1000. Ciśnienie kotłowe 12 bar,. Przestrzeń wodna kotła 4,75 m3. Powierzchnia odparowująca lustra wody w kotle 7,22 m2. Masa kotła znana tylko dla wersji oldenburskiej (13 t bez armatury, 17,5 t kompletny).
Pierwszym producentem pruskiego S3 był Hanomag (1892 r.).
Początków koncepcji serii S3 należy szukać w 1890 r. gdy koleje pruskie zaczęły intensywnie myśleć o budowie loków pospiesznych 2`B - od 1885 r. bardzo zwiekszył sie ruch, koleje chciały zestawiać ciężśze składy jak weszły wagony czteroosiowe.
KED (Królewska Dyrekcja Kolei) Hannover zamówiła u Henschla dwa 2`Bn2v wg szkiców von Borriesa. W tym samym czasie KED Erfurt zamówiła też w firmie Henschel czetry prototypy (dwa bliźniacze i dwa sprzężone, każdy w odmianach pośpiech i osobowy) wg szkiców Leitzmanna. Loki w wersji erfurckiej miały o ok. 10% większy kocioł niż hanowerskie, ale minmo to były od hanowerskich słabsze. Ww. prototypy zaliczono do serii S2 (z wyjątkiem tych, które trafiły do dyrekcji poznańskiej i bydgoskiej - te zaliczono do S3). Po próbach prototypów podjęto decyzję o budowie tzw. normalnej lokomotywy pospieznej KPEV wg wzoru (Musterblatt) III 2b -kocioł prawie identyczny z prototypami wersji erfurckiej, podwozie od wersji hanowerskiej, maszyna parowa wzmocniona w stosunku do prototypu hanowerskiego. Ostateczny S3 (projektant von Borries, producent Hanomag) był 15% do 20% oszczędneijzy od rpototypu erfurckiego. S3 stał się ok. 1900 r. podstawowym lokiem pospiesznym Prus. Od 1897 wprowadzono w nich większe budki maszynisty, z wydłużonym dachem zachodzącym nad przód tendra.
Od 1901 zmodernizowano wóżek obrotowy: Zwiększenie rozstawu osi wózka z 2000 na 2200 mm, zastąpiono sprężyny zwojowe płaskimi w urządzeniu zwrotnym. Zmodernizowany wózke hanowerski stał sie wzorem wózków w póxneijszych Einheitslokach (czyli maszynach projektowanych dla DRG).
Podjęte próby unowocześnień: na nr 33 Magdeburg -osłona aerodynamiczna (brak uchwytnego wpływu, bo 100 km/h to za mało, żeby był sens), na 237 Magdeburg - wiatrownice, na paru egzemplarzach testowano turbogeneratory do oświetlenia składu. Te próby dały efekt negatywny i skończyły się demontażem dziwnego wyposażenia.
Osiągi: na torze poziomym 10 wagonów 320 t brutto ciągnęły z 75 km/h, an 1% podjazd wciągały 150 ton z 50 km/h.
Do 1904 Prusy zakupiły 1072 loki S3, ponadto Reichseisenbahnen in Elsaß-Lothringen (Koleje Rzeszy w Alzacji i Lotaryngii -pierwsze państwowe koleje w Niemczech, powołane do eksploatacji linii na terytoriach utraconych przez Francję w 1871 r. wskutek wojny francusko-pruskiej; artykuł:
http://de.wikipedia.org/wiki/Reichseisenbahnen_in_Elsa%C3%9F-Lothringen) w latach 1900 i 1901 zamówiły 40 szt.
Pierwotnie S3 jeźziły z tendrami trzyosiowymi pruskiego typu 3T15 wg Musterblatt III 5b lub III 5c, ale gdy rozpowszechniły się obrotnice dłuższe niż 16-metrowe, użyto tendrów czteroosiowych na na 21,5 m3 wody i 6,5 t węgla (2`2`T21,5).
Opis: Kocioł cylindryczny, trójdzwonowy średnicy wewnętrznej 1400 mm. Zbieralnik apry z przepustnicą na środkowym dzwonie. Oś kotła na wys. 2260 mm nad powierzchnią toczną szyny. Zawory bezpiecze.ństwa typu Ramsbottoma. Urządzenai zasialjace: Inzektory systemu Schau.
Ostoja blachownicowa z blach grubosci 25 mm, wysokości 995 mm, rozstaw ostojnic 1240 mm.
Wóżke - z cylindrycznym czopem skrętu, przeswu bopczny po 25 mm na każą stronę.
Rozrząd Heusingera, suwaki płaskie odciażone.
Oś pierwsza byłą osią silnikową.
Hamulce pneumatyczne systemu Westinghouse, działają obustronnie na koła osi wiązanych. Tender z hamulcem ręcznym i pneumatyznycm.
Smarowanie centralne systemu De Limon, piasecznica ręczna, oświetl;enie gazowe systemu Pintsch.
PYTANIE KOL. DAWEO nie znajduje odpowiedzi w Dampflok Archiv 1. Przypuszczam, że pruski S3 miał zawór Dultza jako urządzenie rozruchowe, a oldenburski - zawór Ranafiera (pamiętam, że tak było z jakąś pochodną S5, którą rozważaliśmy na tym Forum na wiosnę 2009 r.).
DRG przejęły 28 pruskich S3, dosć szybko zaczły je skreślać i w 1929 r. pewnie na stanie był tylko jakiś jeden ostatni.
Oldenburskie S3 (o nazwach: Wodan, Odin, Donar, Thor, Baldur i Heimdall) wszystkie weszły na stan DRG, ale poskreślano je w latach 1926 i 1927.